ساختار دیسک بینمهرهای، هسته ژلهای و حلقه فیبری

دیسکهای بینمهرهای ساختارهای حیاتی در ستون فقرات انسان هستند که بین مهرههای فردی قرار گرفته و نقش مهمی در جذب شوکها و تسهیل حرکات انعطافپذیر ستون فقرات ایفا میکنند. هر دیسک بینمهرهای از دو بخش اصلی تشکیل شده است:
هسته ژلهای (Nucleus Pulposus):
– ویژگیها: هسته ژلهای، بخش مرکزی دیسک است و از مادهای نرم، ژلاتینی و غنی از آب تشکیل شده است. این بخش وظیفه جذب ضربهها و فشارهای وارده به ستون فقرات را بر عهده دارد. هسته ژلهای به دیسک اجازه میدهد که مانند یک بالشتک انعطافپذیر عمل کند.
حلقه فیبری (Annulus Fibrosus):
– ویژگیها: حلقه فیبری بخش خارجی دیسک است و از لایههای متعددی از فیبرهای کلاژنی قوی تشکیل شده است. این لایهها به صورت حلقوی در اطراف هسته ژلهای قرار دارند و وظیفه دارند تا هسته را در جای خود نگه دارند و از پراکندگی یا بیرونزدگی آن جلوگیری کنند. همچنین، حلقه فیبری نقش مهمی در پایداری کلی ستون فقرات و جلوگیری از حرکات بیش از حد یا غیرطبیعی مهرهها دارد.
درمان سیاتیک جهت جلوگیری از بیرون زدگی دیسک
آیا ساختار دیسکها در بخشهای مختلف ستون فقرات متفاوت است؟
ساختار دیسکهای بینمهرهای در تمام بخشهای ستون فقرات مشابه است ؛ یعنی همه دیسکها از هسته ژلهای در مرکز و حلقه فیبری در اطراف آن تشکیل شدهاند. با این حال، برخی تفاوتهای جزئی در ویژگیهای فیزیکی دیسکها در بخشهای مختلف ستون فقرات وجود دارد که به دلیل تفاوت در نقشها و فشارهایی است که هر بخش از ستون فقرات تحمل میکند:
– دیسکهای گردنی: این دیسکها کوچکتر و نازکتر هستند و به دلیل نیاز به انعطافپذیری بیشتر در گردن، هسته ژلهای در آنها نسبتاً کوچکتر و کمتر متراکم است.
– دیسکهای سینهای: دیسکهای این بخش، ضخیمتر و قویتر هستند و بیشتر برای پایداری و حفاظت از اندامهای داخلی مانند قلب و ریهها طراحی شدهاند.
– دیسکهای کمری: این دیسکها بزرگترین و ضخیمترین دیسکها هستند، زیرا باید وزن بیشتری را تحمل کنند و به پایداری و انعطافپذیری در حرکات کمر کمک کنند.