اثربخشی بالینی و اثربخشی دستکاری ستون فقرات کایروپراکتیک برای درد ستون فقرات

چکیده

درد ستون فقرات یک بیماری بسیار شایع است که بیش از 11 درصد از جمعیت جهان را تحت تاثیر قرار می دهد. این تنها علت اصلی محدودیت فعالیت است و رتبه چهارم را در سال‌های از دست رفته به دلیل ناتوانی در سطح جهانی دارد که نشان دهنده بار شخصی، اجتماعی و اقتصادی قابل توجهی است. برای اکثریت قریب به اتفاق بیماران مبتلا به کمردرد و گردن، یک آسیب شناسی خاص را نمی توان به عنوان علت درد آنها شناسایی کرد، که سپس به عنوان غیر اختصاصی برچسب گذاری می شود. در بخش فزاینده ای از این موارد، درد بیش از 3 ماه ادامه دارد و به عنوان کمردرد یا گردن درد اولیه مزمن شناخته می شود. برای کاهش بار جهانی درد ستون فقرات، داده‌های کنونی نشان می‌دهد که ممکن است یک رویکرد محافظه‌کار ترجیح داده شود. یکی از گزینه های مدیریت محافظه کارانه موجود، درمان دستی ستون فقرات (SMT) است، مداخله اصلی که توسط کایروپراکتیک ها و سایر درمانگران دستی استفاده می شود. هدف این مرور روایتی برجسته کردن مرتبط‌ترین و به‌روزترین شواهد در مورد اثربخشی (در مقایسه با سایر مداخلات در محیط‌های عمل‌گرایانه‌تر) و اثربخشی (در مقایسه با کنترل‌های غیرفعال در شرایط بسیار کنترل‌شده) SMT است. برای مدیریت گردن درد و کمردرد. علاوه بر این، دیدگاهی در مورد توصیه های فعلی در مورد SMT برای درد ستون فقرات و نیازهای تحقیقات آینده ارائه خواهد شد. به طور خلاصه، SMT ممکن است به اندازه سایر درمان های توصیه شده برای مدیریت دردهای اولیه غیراختصاصی و مزمن ستون فقرات، از جمله مراقبت های پزشکی استاندارد یا فیزیوتراپی موثر باشد. در حال حاضر، SMT همراه با ورزش برای گردن درد به عنوان بخشی از یک رویکرد چندوجهی توصیه می شود. همچنین ممکن است به عنوان مداخله خط مقدم برای کمردرد توصیه شود. علیرغم برخی اختلافات باقی مانده، دستورالعمل های فعلی بالینی تقریباً به طور جهانی استفاده از SMT را برای درد ستون فقرات توصیه می کنند. به دلیل کیفیت پایین شواهد، اثربخشی SMT در مقایسه با دارونما یا بدون درمان نامشخص است. بنابراین، تحقیقات آینده برای روشن شدن اثرات خاص SMT برای اعتبار بیشتر این مداخله مورد نیاز است. علاوه بر این، عواملی که این اثرات را پیش‌بینی می‌کنند، برای هدف قرار دادن بیمارانی که احتمال بیشتری برای به دست آوردن نتایج مثبت از SMT دارند، تعیین می‌شوند.

اثربخشی بالینی و اثربخشی دستکاری ستون فقرات کایروپراکتیک برای درد ستون فقرات

درد ناشی از ستون فقرات نه تنها تأثیر قابل توجهی بر سلامت و توانایی عملکردی فرد دارد، بلکه هزینه های قابل توجهی را برای اقتصاد و جامعه در کل به همراه دارد که عمدتاً ناشی از هزینه های درمان و غیبت از کار است (1و2). کمردرد و گردن درد مجموعاً علت شماره یک سال‌های زندگی با ناتوانی و چهارمین علت اصلی سال‌های از دست دادن ناتوانی در سطح جهان هستند (2، 3). در هر زمان، بیش از 11٪ از جمعیت جهان از درد در ستون فقرات رنج می برند (4، 5). شیوع این بیماری در دهه گذشته در حال افزایش بوده است (2)، به ویژه در میان زنان در سن کار در کشورهای با درآمد بالا (5، 6). موارد مزمن که درد بیش از 3 ماه طول می کشد به طور قابل توجهی به افزایش بار درد ستون فقرات کمک می کند (1، 2). به همین ترتیب، دردی که بر ستون فقرات تأثیر می گذارد، بیش از 50 درصد از بیماران مبتلا به درد مزمن را تحت تأثیر قرار می دهد (1، 7)، وضعیتی که هزینه های مستقیم و غیرمستقیم آن صدها میلیارد دلار برآورد شده است (8). استفاده مکرر از مداخلات بالینی نامناسب و تهاجمی به عنوان یکی از دلایل اصلی این افزایش بار پیشنهاد شده است (1، 8، 9).

در طول دهه گذشته، توصیه‌ها برای ارزیابی و درمان کمردرد به سمت رویکردهای کمتر تهاجمی و غیردارویی تغییر کرده است. این تا حدی نتیجه اپیدمی مصرف مواد افیونی در آمریکای شمالی است که عمدتاً ناشی از میزان و دوزهای بالای نسخه های مخدر برای دردهای غیرسرطانی است (10-12). سری Lancet در مورد کمردرد (LBP) اتکای بیش از حد به مراقبت‌های ثانویه، تصویربرداری، مواد افیونی، تزریق‌های نخاعی و جراحی را برجسته می‌کند (9، 13). در عوض، داده های موجود در حال حاضر پشتیبانی قوی تری برای استفاده از مداخلات محافظه کارانه و استراتژی های خود مدیریتی ارائه می دهد (9، 13-15). این امر در انتشار اخیر مرورهای سیستماتیک و دستورالعمل‌های عمل بالینی که منحصراً به خلاصه کردن شواهد و توصیه‌هایی برای درمان‌های غیرتهاجمی برای گردن درد (NP) و LBP اختصاص داده شده است (16-18) منعکس شده است. در میان این مداخلات، درمان دستی اغلب به عنوان یکی از بسیاری از گزینه های خط مقدم برای درد ستون فقرات توصیه می شود (13-19).

کایروپراکتیک یک حرفه مراقبت بهداشتی است که به مدیریت شرایط عصبی-عضلانی اسکلتی و به طور خاص تر، اختلالات مؤثر بر ستون فقرات مربوط می شود (20). مسلماً، حوزه تخصص پزشکان کایروپراکتیک در زمینه مراقبت از ستون فقرات و کاربرد درمان دستی نهفته است (21، 22). اکثر بیماران کایروپراکتیک به دنبال مراقبت برای شرایط مرتبط با ستون فقرات هستند (23-25). به همین ترتیب، افراد مبتلا به کمردرد اغلب به پزشکان کایروپراکتیک در کشورهای با درآمد بالا مراجعه می کنند (23، 26، 27). کایروپراکتیک ها به شدت به استفاده از درمان دستی، به ویژه دستکاری ستون فقرات (SM)، که شکل اصلی مراقبتی است که ارائه می دهند، متکی هستند (24، 26). در ایالات متحده، جایی که داده ها در دسترس است، کایروپراکتیک ها بخش بزرگی از تمام درمان های SM را انجام می دهند (28، 29). SM کایروپراکتیک گاهی اوقات به عنوان یک کایروپراکتیک یا تنظیم ستون فقرات در ادبیات شناخته می شود (30). به طور معمول، تنظیم ستون فقرات شامل اعمال یک نیروی رانش کنترل شده با سرعت بالا و دامنه کم به بخش ستون فقرات است. برای هدف این بررسی، تمام مداخلات مبتنی بر اعمال چنین نیروهای رانشی به ستون فقرات تحت عبارات رایج SM و SMT (درمان دستکاری ستون فقرات) در نظر گرفته می شود. اندیکاسیون بالینی SM کایروپراکتیک موضوع بحث و جدل بوده است (31). با این حال، SM ارائه شده توسط کایروپراکتیک برای درد ستون فقرات اخیراً مقرون به صرفه و به ندرت نامناسب است (32، 33). علاوه بر این، جمع آوری شواهد در مورد اثربخشی SMT برای درمان کمردرد و گردن درد حاد و مزمن، آن را به یک گزینه مدیریت قابل قبول تبدیل کرده است (8، 27).

تحقیقات اخیر در مورد SMT نشان می دهد که مراقبت های کایروپراکتیک ممکن است از حوزه پزشکی مکمل و جایگزین به سمت تبدیل شدن به یک گزینه اصلی برای درد ستون فقرات در حال تکامل باشد (22، 34). با این حال، برای درک بهتر این تحول، نیاز به خلاصه کردن به روزترین تحقیقات در این زمینه وجود دارد. در اینجا، ما قصد داشتیم آخرین کارآزمایی‌های بالینی تصادفی‌سازی شده را در مورد اثربخشی و اثربخشی SM و SMT برای مدیریت NP و LBP که عمدتاً در دهه گذشته منتشر شده‌اند، مرور کنیم. علاوه بر این، توصیه‌هایی از دستورالعمل‌های بالینی پیشرفته و همچنین چشم‌اندازی در مورد چالش‌ها و جهت‌گیری‌های آینده برای تحقیق در مورد SMT کایروپراکتیک و درد ستون فقرات ارائه خواهد شد. در حالی که بررسی روایت نه منحصراً توسط مطالعاتی که در آن کایروپراکتیک‌ها SM را اعمال می‌کنند، اطلاع‌رسانی می‌شود، این برای اطلاع‌رسانی به عمل بالینی کایروپراکتیک با بهترین شواهد موجود فعلی انجام می‌شود.

مواد و روش ها:

برای هدف این بررسی، جستجوی ادبیات محدود به SMT و درمان دستی بود، زمانی که شامل SM بود. در صورتی که مطالعات مربوط به اثربخشی و اثربخشی SM باشد، بدون معیار انتخاب برای متخصصان انجام مداخله، وارد شدند. در میان این مطالعات، تنها مواردی که به زبان انگلیسی بین 1 ژانویه 2009 و 1 اکتبر 2019 منتشر شده بودند، در انتخاب اصلی در نظر گرفته شدند. مطالعات مربوطه منتشر شده پس از سال 2019 در طول فرآیند انتشار به انتخاب اصلی اضافه شد.

پایگاه‌های داده زیر جستجو شدند: Pubmed یا Medline، Cochrane، CINAHL و Index to Chiropractic Literature (ICL). عبارات جستجوی کلیدی مورد استفاده برای مطالعات اثربخشی و اثربخشی عبارت بودند از: «دستکاری ستون فقرات»، «درمان دستی ستون فقرات»، «درمان دستی»، «کایروپراکتیک» و «اثربخشی» یا «اثربخشی». نتایج فیلتر شدند و مقالات با عبارات کلیدی “کمر” یا “کمر کمر” انتخاب شدند. از آنجایی که بیشتر مطالعات مربوط به ستون فقرات کمری بود، عبارات «گردن»، «گردن» و «قفسه سینه» به ادبیات جستجو در مورد گردن درد اضافه شد.

برای محدود کردن جستجو در راستای سوال تحقیق، مطالعات بالینی روی شانه، اندام فوقانی، درد قفسه سینه، سردرد، سرگیجه، فیبرومیالژیا، دیسمنوره، یا شرایط احشایی حذف شدند. مطالعات روی جمعیت های کودکان نیز حذف شدند. این انتخاب فقط شامل کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده، مرورهای سیستماتیک و دستورالعمل‌های عمل بالینی بود. مقالات مرتبط با استفاده از عنوان و چکیده غربالگری شدند. دو بازبین جستجو را به طور مستقل با استفاده از همین معیارها انجام دادند. پس از حذف موارد تکراری، اختلاف نظر در مورد گنجاندن از طریق بحث و توافق حل شد.

باید بین اثربخشی و اثربخشی تمایز قائل شد، زیرا این مفاهیم به سطوح مختلف شواهد بالینی برای یک مداخله اشاره دارند (35). مطالعات اثربخشی معمولاً نتایج یک درمان را در شرایطی ارزیابی می‌کنند که بیشتر شبیه به عمل بالینی است. برای انجام این کار، مداخله معمولاً با یک درمان فعال دیگر مانند مراقبت استاندارد ارائه شده برای شرایط مورد بررسی مقایسه می شود (35). در مقابل، مطالعات اثربخشی معمولاً به عنوان کارآزمایی‌های بالینی تصادفی‌سازی شده در نظر گرفته می‌شوند که تحت شرایط تجربی ایده‌آل و بسیار کنترل‌شده اجرا می‌شوند. درمانی که باید مورد بررسی قرار گیرد ترجیحاً با یک مقایسه کننده غیرفعال با بی اثری شناخته شده، مانند شم یا دارونما مقایسه می شود (35). به‌روزترین شواهد در مورد اثربخشی SMT برای درد ستون فقرات ابتدا بررسی می‌شود و سپس با ارائه مطالعاتی که در مورد اثربخشی آن در زیر بحث می‌شود، بررسی می‌شود.

اثربخشی درمان دستکاری ستون فقرات برای گردن درد

NP غیر اختصاصی به عنوان درد بین جمجمه و اولین مهره قفسه سینه در غیاب پاتولوژی یا علامت عصبی خاص تعریف می شود (36، 37). بیشتر موارد NP به عنوان منشاء مکانیکی توصیف شده است (38)، که آنها را به عنوان غیر اختصاصی طبقه بندی می کند (36). حداقل در 10 درصد از بیماران، علائم غیر اختصاصی بیش از 3 ماه باقی می ماند و می تواند مزمن شود (38). در این موارد، این وضعیت اکنون به عنوان درد مزمن اولیه (گردن) تعریف می شود (39، 40). اثربخشی SMT در چندین مطالعه بر روی NP اولیه مزمن و همچنین بر NP غیر اختصاصی حاد و تحت حاد مورد بررسی قرار گرفته است. بیشتر مطالعات با هدف مقایسه اثربخشی یک درمان مبتنی بر SM با یک درمان فعال دیگر انجام شده است، در حالی که اطلاعات کمتری در مورد اثربخشی SMT در مقایسه با دارونما در دسترس است (37، 41، 42). رایج‌ترین مقایسه‌کننده‌های فعال مورد استفاده در برابر SMT، مداخلات دیگری بود که معمولاً برای مدیریت NP استفاده می‌شد، مانند ورزش یا روش‌های فیزیوتراپی (43-50). مطالعات اضافی کاربرد SM را با تکنیک‌های موبیلیزاسیون مقایسه کردند یا تأثیر مکان‌های مختلف کاربرد SM (سرویکس در مقابل قفسه سینه) را بررسی کردند (51-58). با این حال، این کارآزمایی‌ها اغلب اثرات کوتاه‌مدت را پس از دوره‌های کوتاه مراقبت اندازه‌گیری می‌کردند، که ممکن است برای عمل بالینی آموزنده نباشد. همه مطالعات شدت درد را که نتیجه اصلی مورد علاقه برای مرور حاضر است، با مقیاس رتبه‌بندی عددی (NRS) یا مقیاس آنالوگ بصری (VAS) ارزیابی کردند. دومین معیار نتیجه مورد علاقه، سطح ناتوانی ناشی از NP است که معمولاً با شاخص ناتوانی گردن (NDI) یا پرسشنامه درد گردن نورث ویک پارک (NPQ) اندازه‌گیری می‌شود. نتایج ممکن است در زمان های متغییر پیگیری با توجه به طرح مطالعه ارزیابی شود. برای هر دو NP و LBP، یک دوره پیگیری 1 ماهه یا کمتر به طور کلی کوتاه مدت، میان مدت ~ 6 ماه و پیگیری طولانی مدت پس از 1 سال در نظر گرفته می شود (59، 60). شکل 1 تصویری از نتایج اصلی مطالعاتی را ارائه می دهد که در زیر مورد بحث قرار می گیرند.

خلاصه ای از مطالعات بررسی شده در مورد گردن درد. این شکل یافته های اصلی مطالعات ارائه شده در مورد اثربخشی (در مقایسه با گروه کنترل غیرفعال) و اثربخشی درمان دستکاری ستون فقرات (SMT) را در برابر مقایسه کننده های مختلف برای گردن درد حاد و مزمن خلاصه می کند. دایره های سبز با علامت مثبت نشان دهنده مطالعاتی است که نتایج مربوط به درد را به نفع SMT در مقابل یا زمانی که به مقایسه کننده اضافه می شود، گزارش می کنند. دایره های زرد نشان دهنده اثربخشی مشابه است. دایره های قرمز با علامت منفی نشان می دهد که SMT پایین تر است یا هیچ ارزشی به مقایسه کننده اضافه نمی کند.

اثربخشی دستکاری ستون فقرات در مقایسه با موبیلیشن برای گردن درد

SM و mobilization معمولاً بر اساس پارامترهای بیومکانیکی متمایز نیروهای اعمال شده، به ویژه دامنه نیرو و نرخ اعمال، متمایز می شوند (61). در حالی که SM به عنوان یک رانش با دامنه کم با سرعت بالا شناخته می شود، تکنیک های تحرک عموماً شامل اعمال نیرو به یک منطقه یا اتصال خاص با دامنه بزرگتر (اما متغیر) و سرعت کمتر، بدون نیروی رانش است (59، 61). . از این رو، بسیج گاهی اوقات به عنوان SM غیر رانش نامیده می شود (55، 59). هنگام مقایسه مستقیم کاربرد SM برای تحرک، چندین مطالعه تفاوت قابل توجهی را در شدت درد، ناتوانی، دامنه حرکت یا کیفیت زندگی گزارش نکردند، اگرچه همه پیامدها بدون توجه به مداخله به طور قابل توجهی بهبود یافتند (41، 51، 54، 56-58). . با این حال، هنگام مقایسه هر دو مداخله با گروه کنترل (درمان غیر فعال)، هیچ یک در کاهش درد موفق نبودند (41). بنابراین، مشخص نیست که آیا اثرات گزارش شده مختص مداخلات بوده است یا خیر، همانطور که در بخش اثربخشی درمان دستکاری ستون فقرات برای کمردرد و گردن درد مورد بحث قرار خواهد گرفت.

همه مطالعات نتایج ثابتی را گزارش نکرده اند. به عنوان مثال، ترکیبی از SM گردنی و قفسه سینه باعث کاهش بیشتر در NP و ناتوانی در مقایسه با بسیج در همان مناطق شد (52). در مطالعه دیگری، بیماران مبتلا به NP اولیه مزمن کاهش بیشتری را در شدت درد با SM قفسه سینه در مقایسه با موبیلیزاسیون تجربه کردند (55). علاوه بر این، افزودن دو جلسه SM قفسه سینه به موبیلیزاسیون دهانه رحم و یک برنامه ورزشی در خانه باعث بهبود بیشتر در رتبه بندی درد و ناتوانی نسبت به تحرک و ورزش به تنهایی شد (53). وجه مشترک این مطالعات این است که SM قفسه سینه به عنوان بخشی از درمان فعال گنجانده شده است. در مقابل، مطالعاتی که هیچ تفاوتی بین SM و موبیلیزاسیون گزارش نمی کنند، اغلب SM گردن رحم را به طور خاص ارزیابی می کنند (51، 54، 56). این با نتایج یک بررسی سیستماتیک و متاآنالیز اخیر مطابقت دارد که SM، زمانی که در ستون فقرات قفسه سینه اعمال می شود، در مقایسه با تحرک تأثیر قابل توجهی بر درد و ناتوانی دارد (42). می توان استدلال کرد که فقط SMT قفسه سینه برتری را نسبت به بسیج در کوتاه مدت برای NP و ناتوانی نشان داده است (59). به طور کلی، بدنه ادبیات فعلی پشتیبانی قوی تری برای SMT قفسه سینه به جای گردن رحم برای درمان NP ارائه می دهد (59، 62-65)، که نشان می دهد محل استفاده می تواند بر اثربخشی SMT برای NP تأثیر بگذارد.

اثربخشی درمان دستکاری ستون فقرات در مقایسه با مراقبت های معمول برای گردن درد

برای ارزیابی اثربخشی SMT برای NP، نتایج اغلب با نتایج مراقبت های معمول مقایسه می شوند. مراقبت معمول برای NP به آسانی در ادبیات تعریف نشده است و می تواند به یکی از دو رویکرد مختلف اشاره داشته باشد: مراقبت پزشکی استاندارد مبتنی بر دارو، ورزش و توصیه در خانه، یا استفاده از روش های استاندارد فیزیوتراپی از جمله ورزش تحت نظارت (42، 46). . دو کارآزمایی بالینی افزودن SMT را به یک درمان فیزیوتراپی استاندارد (تحریک های الکتریکی یا حرارتی، با یا بدون مواد آموزشی) برای مدیریت NP حاد (43) و مزمن (45) مقایسه کردند. در هر دو مورد، افزودن SMT قفسه سینه باعث کاهش بیشتر در شدت درد و ناتوانی تا 6 ماه شد (43، 45). جالب توجه است که یک جلسه SMT گردنی موثرتر از نوار کینزیو برای NP نبود، رویکردی که اغلب در تمرینات فیزیوتراپی استفاده می شود (48). این ممکن است به عنوان شواهد دیگری که نشان دهنده پایین بودن SM گردن رحم نسبت به SM قفسه سینه باشد، تفسیر شود، اگرچه شواهد برای این مقایسه هنوز برای استنباط کمیاب است.

در بیماران مبتلا به NP حاد و تحت حاد، یک کارآزمایی SMT را با دارو (استامینوفن، داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی یا هر دو) یا یک برنامه ورزشی خانگی با توصیه مقایسه کرد (46). نتایج حاصل از این مطالعه نشان می دهد که SMT نسبت به دارو موثرتر است، اما نه ورزش خانگی (46). در همین راستا، هیچ تفاوتی بین گروهی در درد و ناتوانی 1 هفته پس از یک برنامه ورزشی خانگی یا یک جلسه SMT برای بیماران مبتلا به NP مزمن گزارش نشد (50). این داده ها نشان می دهد که SMT نسبت به ورزش خانگی برتری ندارد، اگرچه آنها به ما اجازه نمی دهند تعیین کنیم که آیا SMT مزایای اضافی برای ورزش درمانی دارد یا خیر. افزودن یک جلسه SM دستی (برخلاف SM ابزاری) به یک برنامه تمرینی کششی (که به عنوان مداخله کنترل استفاده می شود) در کاهش شدت NP موثرتر از برنامه تمرین کنترل به تنهایی بود (49). نتایج مشابهی زمانی که دو جلسه SM قفسه سینه به یک برنامه ورزشی اضافه شد، که تا حدی توسط یک فیزیوتراپ کمک می‌شد و تا حدی در خانه انجام می‌شد، به دست آمد (44). این یافته ها ممکن است نشان دهند که یک یا دو جلسه SMT ممکن است در کوتاه مدت به ورزش درمانی برای NP اضافه کند. با این حال، در دراز مدت، ورزش تحت نظارت با و بدون SMT نسبت به یک برنامه تمرینی خانگی برای کاهش شدت مزمن NP برتری دارد (47). قابل توجه، هر دو مطالعه که اثربخشی جلسات متعدد SMT را ارزیابی می‌کنند (بیش از 12) هیچ مزیت برتری از SMT در مقایسه با ورزش برای NP با هر مدت زمان نشان ندادند (46، 47). این یافته‌ها نشان می‌دهد که SMT در بلندمدت فواید بیشتری برای برخی از اشکال ورزش ارائه نمی‌کند. علاوه بر این، آنها سؤالاتی را در مورد تعداد جلسات SMT مورد نیاز برای تأثیرگذاری بر نتایج NP مطرح می کنند. داده‌های موجود نشان نمی‌دهد که تعداد بیشتری از بازدیدها بر شدت NP تأثیر می‌گذارد، اگرچه این تنها به عنوان یک پیامد ثانویه در مطالعاتی که سردرد سرویکوژنیک پیامد اولیه بود مورد مطالعه قرار گرفته است (66، 67). همچنین باید مشخص شود که آیا با ورزش تحت نظارت یا بدون نظارت (مانند یک برنامه ورزشی خانگی) در مقایسه با SMT مزایای بیشتری حاصل می شود. تا کنون، شناسایی یک شکل از ورزش که بر دیگری برای NP برتری دارد، ممکن نبوده است (68). بنابراین، نتایج بررسی های سیستماتیک دهه گذشته با هدف تطبیق این اختلافات در زیر مورد بحث قرار می گیرد.

دو مرور قبلی اثربخشی افزودن درمان دستی (از جمله SMT) به ورزش را به عنوان یک مداخله مدال یا همراه با سایر روش‌های فیزیوتراپی بررسی کردند (69، 70). افزودن درمان دستی به ورزش باعث تسکین درد کوتاه مدت بیشتر (70) و بهبود رضایت بیمار (69) در مقایسه با ورزش به تنهایی در NP حاد شد. با این حال، بررسی‌های بعدی که با داده‌های جدیدتر به‌روزرسانی شدند، به نتایج متضادی در مورد این سؤال رسیدند (71، 72). متاآنالیز توسط فردین و لوراس پیشنهاد کرد که افزودن درمان دستی (از جمله SMT در مطالعات 4/7 شامل) به ورزش درمانی منجر به مزایای بالینی اضافی نمی شود (71). در مقابل، هیدالگو و همکاران. شواهد متوسط تا قوی به نفع ترکیب SMT و ورزش برای NP در مقایسه با هر یک از آنها به تنهایی یافت شد (72). جدیدترین بررسی‌های سیستماتیک و متاآنالیزها، اثربخشی SMT را با مقایسه مستقیم آن با گزینه‌های مدیریت معمولی بررسی کردند (37، 42). هر دو مرور به این نتیجه رسیدند که SMT در مقایسه با سایر مداخلات، از جمله ورزش، رویکردی به همان اندازه موثر برای کاهش درد و ناتوانی در کوتاه مدت است (37، 42). با این وجود، قوی ترین شواهد در حمایت از رویکردهای چندوجهی، مانند ترکیب SMT و ورزش یافت شد (37).

به طور کلی، داده های بررسی شده نشان می دهد که SMT ممکن است یک مداخله موثر برای مدیریت NP در نظر گرفته شود (73). به نظر می رسد تکنیک های بسیج با SM قابل مقایسه باشد، اگرچه برخی شواهد نشان می دهد که SM قفسه سینه ممکن است از بسیج بالاتر باشد. SMT حداقل به اندازه روش های دارویی و فیزیوتراپی برای مراحل مختلف NP موثر است. ترکیب SMT و ورزش ممکن است یکی از بهترین رویکردها را برای مدیریت NP ارائه دهد. این نتایج در جدول 1 خلاصه شده است.

اثربخشی درمان دستکاری ستون فقرات برای کمردرد

LBP می تواند از چندین بافت عضلانی-اسکلتی و عصبی-عروقی منشاء بگیرد، اما برای اکثریت موارد، ساختارهای خاص درگیر گریزان باقی می مانند (76). بنابراین، ارائه LBP به مراقبت های اولیه عمدتاً غیر اختصاصی در نظر گرفته می شود، به این معنی که هیچ منبع خاصی از درد یا آسیب شناسی را نمی توان تشخیص داد (76). هنگامی که این وضعیت ادامه یابد یا بیش از 3 ماه عود کند، موارد به عنوان LBP اولیه مزمن طبقه بندی می شوند (39، 76). مستقل از مدت، LBP یکی از شایع ترین شکایات برای بیمارانی است که به مراقبت های اولیه مراجعه می کنند (77، 78). از این رو، اثربخشی SMT اغلب با مقایسه کاربرد آن با مراقبت های پزشکی استاندارد یا فیزیوتراپی ارزیابی می شود (79-87). مراقبت های پزشکی استاندارد مبتنی بر دارو بیشتر در مراحل اولیه LBP استفاده می شود (79، 83، 85)، در حالی که مداخلات مبتنی بر ورزش درمانی معمولا برای LBP اولیه مزمن تجویز می شود (81، 82، 86، 87). مطالعات کمتری تفاوت‌ها را با مداخلات ساختگی/دارونما بررسی کرده‌اند (88-93)، و تعداد انگشت شماری SMT را با تکنیک‌های بسیج برای LBP مقایسه کرده‌اند (94-96). معیارهای پیامد که عموماً ارزیابی می‌شوند شامل گزارش‌های ذهنی از شدت درد و ناتوانی (دومی از طریق استفاده از پرسشنامه‌های رولند-موریس و اسوستری) هستند که نتایج مورد علاقه برای بررسی حاضر نیز هستند. یافته های اصلی از کارآزمایی های بررسی شده در زیر در شکل 2 نشان داده شده است.

شکل 2

خلاصه ای از مطالعات بررسی شده در مورد کمردرد. این شکل یافته های اصلی مطالعات ارائه شده در مورد اثربخشی (در مقایسه با گروه کنترل غیرفعال) و اثربخشی درمان دستکاری ستون فقرات (SMT) را در برابر مقایسه کننده های مختلف برای کمردرد حاد و مزمن خلاصه می کند. دایره های سبز با علامت مثبت نشان دهنده مطالعاتی است که نتایج مربوط به درد را به نفع SMT در مقابل یا زمانی که به مقایسه کننده اضافه می شود، گزارش می کنند. دایره های زرد نشان دهنده اثربخشی مشابه است. دایره های قرمز با علامت منفی نشان می دهد که SMT پایین تر است یا هیچ ارزشی به مقایسه کننده اضافه نمی کند.

ادامه دارد ..

تشکر ویژه از :

کتابخانه ملی پزشکی
Carlos Gevers-Montoro
Benjamin Provencher
Martin Descarreaux
Arantxa Ortega de Mues
Mathieu Pichécorresponding